W procesach gospodarczych zasadniczą rolę odgrywa sprawność zarządzania rozumiana jako skuteczne prowadzenie przedsiębiorstw do celu, zapewnienie mu korzystnej pozycji na rynku, dobrego wizerunku w otoczeniu i osiągnięcia możliwie największych korzyści ze wszystkich zasobów, procesów i informacji, którymi ono dysponuje dzięki wytwarzaniu i sprzedaży wyrobów (dóbr i usług) zapewniających optymalne zaspokojenie potrzeb i życzeń nabywców. Współczesne zarządzanie staje się najbardziej kreatywną sztuką, której dobre poznanie i opanowanie może znakomicie ułatwić osiąganie sukcesów nawet w warunkach względnej szczupłości zasobów i nasilającej się konkurencji, albowiem nie tylko przewiduje ono przyszłość, lecz również ją tworzy.
Zarządzanie to stawia na zasoby ludzkie, które będą w przyszłości głównym czynnikiem rozwoju i bogacenia się organizacji[1]. Uważa się nawet, że już dzisiaj staje się ono sztuką mobilizowania i pobudzania energii oraz inteligencji wszystkich przyczyniających się do wypełniania zadań organizacji. Znaczenie zarządzania rośnie zwłaszcza w naszym kraju, wobec podjęcia wielkiego wyzwania, jakim jest przyspieszenie transformacji systemowej gospodarki i powiązania jej ze strukturami zachodnimi. Uważa się, i nie bez racji, że zarządzanie, jego kompetencja, rzetelność i skuteczność będzie zasadniczo decydowało o szybkości i efektywności dokonywanych zmian – i nie traktuje się tego wcale w kategoriach sloganu, lecz jako imperatyw myślenia oraz działania wszystkich, którzy sprawują jakiekolwiek funkcje kierownicze.Rosnąca złożoność procesów gospodarowania, ich komputeryzacja i globalizacja stawia coraz wyższe wymagania samemu zarządzaniu. Musi ono uwzględnić coraz więcej zmiennych, większą niepewność i większą zdolność adaptacji firm do nagłych zmian oraz wykorzystania nowych możliwości, które pojawiają się jako okazje[2].W konsekwencji musi się ono stawać przedsiębiorcze, nastawione na tworzenie i wprowadzanie innowacji, a nawet twórcze, tzn. musi się wyróżniać oryginalnością i nowatorstwem w poszukiwaniu pomysłów i optymalnych decyzji, lepiej dostosowujących organizację do zmian zachodzących w otoczeniu i na rynku. Zasoby ludzkie uznawane są za centralny element decydujący o sukcesie strategii globalnej. Zarządzanie zasobami ludzkimi niesie obietnicę, że kierowanie ludźmi i traktowanie ich jako zasobu strategicznego pomoże firmie uzyskać przewagę konkurencyjną i doskonałe wyniki. Zarządzanie zasobami ludzkimi polega zatem na możliwie najbardziej efektywnym wykorzystaniu ludzi w formułowaniu strategii i wdrażaniu jej w życie. W naszym kraju zadania stawiane zarządzaniu są o wiele bardziej poważne i trudniejsze niż w krajach, które zbudowały już gospodarkę rynkową a w sprawne zarządzanie uczyniły źródłem swoich sukcesów. Polskie zarządzanie (management) otrzymuje jeszcze niskie oceny w rankingach międzynarodowych i nie jest skuteczną siłą budowania konkurencyjności naszych przedsiębiorstw, co znaczy, że odbiega jeszcze od standardów europejskich. Europejski management, który się kształtuje, zasadza się na dziesięciu głównych elementach, które powinny stanowić również podstawę naszego narodowego stylu zarządzania zasobami ludzkimi. Elementy te można sprecyzować następująco [3].
[1] M. Crozier, Przedsiębiorstwo na podsłuchu. Jak uczyć się zarządzania postindustrialnego, PWE, Warszawa 1993r.
[2] P. F. Drucker, Zarządzanie w czasach burzliwych, Akademia Ekonomiczna, Kraków 1995r.
3. H. Bloom, R. Calori, Ph. De Woot, Zarządzanie europejskie , Poltext, Warszawa 1995r.